با تغییر هر وزیر در آموزش‌وپرورش، اجرای همه برنامه‌های مصوب وزیر قبلی که برای تولید و به بار نشستن آنها زحمات زیادی صرف شده بود، از دستور کار خارج می‌شود و در اثر مواجه مکرر نیروها با برنامه‌های جدید، نیروها دچار فرسایش و خستگی روانی می‌شوند.
به گزارش عصر اترک به نقل از خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، وزارت آموزش و پرورش در 13 سال گذشته، 6 وزیر متفاوت را به خود دیده است و از سال 92 تا 1400، چهار وزیر هر کدام به طور متوسط حدود 2 سال و در یک مورد تنها 9 ماه در این مجموعه دوام داشته‌اند!
این رفت و آمدهای متعدد عملاً فرصتی برای تحول، برنامه‌ریزی بلند‌مدت و ایجاد نگاهی راهبردی در بدنه آموزش و پرورش را فراهم نمی‌کند؛ دستگاهی که با تربیت و پرورش نسل آینده کشور سر و کار دارد و با چالش‌های متعددی در حوزه‌های منابع انسانی، نظام تربیت معلم، نظام عادلانه پرداخت، برنامه‌ریزی کتب درسی مواجه است، باید همواره منتظر باشد که ببیند بالاخره چه شخصی فرصت پیدا می‌کند تا به مسائلش سر و سامان دهد.
در همین رابطه با فرهاد کریمی؛ رئیس سابق پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش و عضو فعلی این پژوهشگاه گفت‌وگویی داشتیم که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:
تسنیم: عدم ثبات مدیریتی در آموزش و پرورش و کوتاه بودن عمر فعالیت وزرا، این وزارتخانه را با چه چالش‌هایی مواجه کرده است؟
نقش مدیر در موفقیت‌های هر سازمان، قابل انکار نیست.کارکردهای مدیریت در سازمان‌های بزرگ و پیچیده نظیر وزارت آموزش و پرورش که یک ابَر سازمان در مقیاس ملی است با سازمان‌ها و وزارتخانه‌های کوچک، اصلاً قابل قیاس نیست چون مدیریت در آموزش و پرورش به اقتضای ماهیت آن، ذو‌ابعاد و چندوجهی است و به اصطلاح به مدیریت 360 درجه و کامل نیاز دارد.
جای شگفتی است که سازمان برنامه و بودجه، سازمان اداری و استخدامی، مجلس شورای اسلامی و بدنه دولت در نوع مواجهه با وزارت بسیار بزرگ آموزش و پرورش و تعیین ساختار، قواعد سازمانی و الگوی رویارویی با آن، آموزش و پرورش را با وزارت خانه‌های کوچکی که حداکثر 1000 نفر پرسنل دارند، همسان می‌بینند و به عنوان مثال همان ساختار 5 معاونتی که برای آن وزارتخانه‌های کوچک مناسب است را برای آموزش و پرورش هم تجویز و با فشار، آن ساختار معیوب و ناقص را عملیاتی می‌کنند!
ابعاد و اندازه وزارت آموزش و پرورش، از نظر کمّی و وسعت عملیات، حجم وظایف، منابع انسانی، موسسات تحت پوشش، شمولیت کشوری، پراکندگی و گستردگی ادارات تابعه آن و استقرار مدارس تا منتهی‌الیه مرزهای کشور، حجم و تعدد اعجاب‌آور مخاطبان و بهره برداران از نوآموزان مهدهای کودک گرفته تا دانش‌آموزان دبیرستانی، هنرستان‌ها، کاردانش، سمپاد، استثنایی و راه دور و ... به اندازه نصف همه وزارتخانه‌ها، دستگاه‌ها، سازمان‌های اجرایی کل کشور است اما نوع برخورد ارکان حاکمیت با این کلان وزارت، در حد و اندازه آن نیست؛ همین امر هم سبب شد رهبر معظم انقلاب در دیدار اخیر با معلمان و مسئولان آموزش و پرورش، بی‌سابقه‌ترین انتقادها نسبت به نوع مواجهه دولت و مجلس با مقوله تعلیم و تربیت را مطرح کنند.
از سوی دیگر، ابعاد کیفی آموزش و پرورش هم در جای خود بسیار مهم است و همه اذعان دارند که آموزش و پرورش با آینده کشور و آحاد ملت، ساختن انسان، تربیت نسل جدید، انتقال فرهنگ و ارزش‌های جامعه، آموختن سبک تفکر و زندگی و تعامل اجتماعی سروکار دارد. طبیعی است با این اوصاف لازم است بهترین فکرها و چهره‌ها برای آموزش و پرورش برنامه‌ریزی و آن را مدیریت کنند و ناب‌ترین تلاش‌های مدیریتی و بیشترین بودجه‌ها و امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری کشور به ارتقاء کیفیت همه‌جانبه آموزش و پرورش اختصاص یابد.
تصور می‌کنند آموزش و پرورش دم دستی است
به نظر می‌رسد در مورد کلیت آموزش و پرورش با نوعی بیماری بومی مواجه هستیم که خاص آموزش و پرورش است و همان نادیده‌انگاری، کوچک‌انگاری و کم اهمیت شمردن امر آموزش و پرورش است. سالهاست که بخش کارشناسی و مجرب آموزش و پرورش، در محافل علمی و کارشناسی متعدد به این عارضه اشاره کرده و نمودهای زشت آن را برشمرده و پیامدهای زیان بار آن را نشان داده‌اند.